Σάββατο 15 Δεκεμβρίου 2012

Ούτε καν η σιωπή


Κι έτσι όπως μου μιλάς, όπως μου λες “όταν γράφω πονάω” θυμήθηκα αυτό που με απελπίζει στις θεωρίες των μεγάλων ανδρών, θυμήθηκα ότι, να, εγώ πότε πότε ξεχνάω τα πάντα κι αυτά που ήξερα που λένε, μόνο δεν ξεχνώ ότι όταν τον είδα την πρώτη φορά να χτυπάει το κεφάλι του στον τοίχο, εγώ είπα ότι νιώθω τον πόνο που δεν λέγεται, όταν το χέρι φτάνει μέχρι την ψυχή σου, ξεχνώ τις θεωρίες που έχω μάθει και τώρα νιώθω πριόνια να τρυπούν τ αυτιά μου κάθε που σε ακούω να μου λες πως όταν γράφεις πονάς. Νιώθω όλες τις θεωρίες που δεν γράφτηκαν από αυτές που εξαιτίας τους πονούσαν. Κι ούτε μια λέξη στην οθόνη.

Τώρα να χαίρεσαι όταν γράφω γιατί είναι όλα για τη χαρά.. ακόμα κι όταν πονάω όταν γράφω ή όταν γράφω λυπημένη ή όταν γράφω λυπημένα πράματα, αφού έχω φτάσει στην άκρη του εαυτού μου, χτυπώντας το κεφάλι στον τοίχο ή ούτε καν η σιωπή όταν έλεγε ‘δεν είμαι εγώ’ που κάνει το σώμα να τρέμει σαν φύλλο, σαν ψάρι που σπαρταράει.. το σώμα να είναι ο άλλος μέσα σου η ψυχή να μην ξέρει το τέλος κι η λογική τόσο λίγη κι εχθρική που τώρα μη λυπάσαι τόσο όταν λέω ‘άσε με να σπαρταράω σαν το ψάρι, δεν έχω δεύτερο εαυτό να με μαστίζει..’ 

Παρασκευή 7 Δεκεμβρίου 2012

Ελεύθερα πολύ ελεύθερα



 Θέλω να πω ότι υπάρχει πάντα ένα σχέδιο να φτιάξεις μαζί με τον άλλον, έστω ένα σενάριο φανταστικό που κάνει τη γλώσσα να φαίνεται ηλίθια, γιατί περνιέται για έξυπνη, μα για πόσο, αφού υπάρχει ο θάνατος και η σάρκα μου που φθείρεται κι εγώ μπορεί να διαβάζω ποιήματα ή να ακούω μουσική για να ξεχάσω το σώμα που κάνει τη δουλειά του, την πιο ελεύθερη του κόσμου εδώ που τα λέμε. Και μια που αγαπούμε την ελευθερία θα έπρεπε να βρούμε έναν τρόπο για να χαρούμε με το σώμα που παίρνει το χώρο και το χρόνο του και τα διαλύει, αυτές και όλες τις άλλες διαστάσεις που εγώ δεν ξέρω από αυτά. Διαβάζω ποίηση και ακούω μουσική λέμε για να μην ξέρω ότι τα πράγματα έχουν αρχή μέση και τέλος, γιατί δεν έχουν, αν φθείρεσαι, αν το χεις δει μ έναν τρόπο και ο μόνος τρόπος είναι όταν σου λέω πονάω να μην αγγίξεις το σημείο εκεί που είναι η πληγή, δηλαδή απλά να μην αποκριθείς.. δηλαδή απλά να μην πεις, γιατί να η γλώσσα περνιέται για έξυπνη, και τι θα γινόταν αν έκανες ότι αγγίζεις μια πληγή που είναι. Ο πόνος είναι μοναδικός και υπέροχος, δε θα γινόταν τίποτα άλλο, έτσι κι αλλιώς, μόνο πιο δύσκολα θα έλεγε το σώμα τη δική του ιστορία που τώρα ακούγεται, φριχτά φωνάζει, φωνασκεί, με διασχίζουν μη ακροάσιμες πληγές που γίναν απολαύσεις και η ζωή ξανά. Σαν χαρτί με σκίζουν.